Hepimizin hayatta kaçtığı bazı şeyler var. Bize zor gelen, uğraşmak istemediğimiz, ne kadar çabalarsak da hiç başaramayacağımızı düşündüğümüz şeyler. Ya da hiç yokmuş gibi davranmaya çalıştığımız. Görmediğimiz, duymadığımız. Bu eksiğimizi hiç kimseye belli etmemek için ‘mış gibi davranma’ hatasına düştüğümüz şeyler.
Ve hayatın espri anlayışı gereği; neden kaçarsak, sürekli ondan imtihan oluruz. Bakmamaya, görmemeye çalıştıkça karşımıza çıkar. Hayatın bizi hep aynı yerden, sürekli sınav yapması yani. Kolaya kaçmaya çalışmak yok bu sınavda, bir gece çalışarak geçemeyiz. Bilinçli bir çabayla adım adım yürümemiz gereken bir yol gibi. Tırnaklarımızla kazıya kazıya. Her tuğlasını kendimiz koyduğumuz bir evi inşa etmek gibi. Bunu yapmadıkça tam olamayacağımız, kendimizi aşamayacağımız bir şey.
Mesela hayatımız boyunca sorumluluk almaktan kaçmış olabiliriz ve hayat ısrarla bizden sorumluluk almamızı istiyor olabilir.
Ya da hayatımız boyunca bize yıkıcı davranan kişilerle ilişkiye girmiş olabiliriz. Ve hayat hep karşımıza böyle kişileri çıkarıyor olabilir.
Ve ya dünyayı güvensiz bir yer olarak görüyor olabiliriz, nasibimiz hep kıt ya da her zaman yoklukla mücadele edecekmişiz gibi gelebilir. Biz kaybetmekten korkmaya devam ettikçe, başımıza gelecek de kaçınılmazdır aslında.
Bunun gibi binlerce yol, kişiden kişiye değişen. Seçilen bir yol değil asla, yürümeye mecbur bırakıldığımız bir yol. Başka yan yollara kaçmaya çalışsak da yine karşımıza çıkan. Ejderhalarla dolu bir yol ve kestirmesi yok. Sadece sabırla yürürsek bu yolda, düşe kalka, yılmadan ancak o zaman tam oluyoruz ve dünyanın artık bizim karşımıza çıkardıkları değişiyor
